عـــــــــروس غصـــــــــــه هـــــــــا

شبها 

از سر بیخوابی 

برای خودم قصه ی دختری را میگویم 

که روزگار 

در 23سالگی 

به انبوه موهای سفیدش میخندید...

و ناگهان باران 

اگه گفتین من بارون باریدنی چیکار میکنم 

اره...بی تناسب مینویسم 

داشتم به این فکر میکردم که همه ی آدما حداقل یبار تو رویاشون زندگی کردن 

تو خیالشون رفتن یجای دور،فرقی نداره توی یه شهر کثیف 

یا یه جزیره خوشگل 

مثلا من خودم تو ذهنم توی یه جنگل قشنگ دارم با یکی زندگی میکنم 

حتما میپرسین با کی؟! من هرگز نتونستم کسیو کنارم بپذیرم و همیشه از یه آدم خیالی نوشتم براتون

بگذریم...داشتم میگفتم 

یه کلبه چوبی قشنگ توشم پره وسیله های چوبی قشنگ که همرو خودش ساخته 

یکم اونورترم یه دریاچه ی خوشگل فیروزه ای رنگ که هیچکی جز خودمون توش نیس 

هرچن روز یبار که بارون میگیره دست منو میگیره میبره به بلندترین نقطه ی جنگل 

نه برا دیدن رنگین کمون 

من عاشق رعدوبرقم

اونجا خیلی فرق داره 

هربار که بارون میگیره و بارونیشو درمیاره و تن من میکنه که تو راه سرما نخورم ، من از دوباره عاشقش میشم

اونجا فرق داره خبری از آدمای سنگی نیس 

اونجا فرق داره چون اون جنگل فقط یه پادشاهو یه ملکه داره 

فرق داره چون عشق اونجا حرف اولو میزنه 

اونجا فقط کلمات نیستن که حرف میزنن 

طرز نگاهامون، سکوتمون،خنده هامون ، حتی شاخو برگ درختا و کلبمون حرفایی برای گفتن دارن 

اینارو گفتم که بگم 

رویاها...

بعضی وقتا همه چیتو از دست میدی و تنها چیزی که برات میمونه رویاهاتن 

؛)

پرسیدن عشق یا آرزو؟ 

گفتم من واسه اون مینداختم تموم رویاهامو توی جوبِ آب 

اگه شبا و موزیکام و خاطره ها نباشن 

من با یه آدم آهنی که هیچ احساسی نداره هیچ تفاوتی ندارم !